www.starakartka.fora.pl

Reilane · Gość

Otwórz, proszę, to wielkie okno tam naprzeciw.
Wpuść do pokoju trochę powietrze przesączonego
ptasim śpiewem. Przypomina mi tak bardzo
srebrzyste dzwoneczki na drzewie życia.

Słowiku, daj mi namiastkę szczęścia
i otrzyj swym głosikiem moje łzy,
bo ja jeszcze nie chcę się poddać.
Niech zaszumi pawie pióro przed moimi
pokrytymi martwym bielmem oczyma.

Proszę, nie cichnij tak nagle!
Tak bardzo boję się samotności...
Proszę, otul mnie swym słodkim szczęściem
bym z uśmiechem wyruszyła w ostatnią podróż.
Więc proszę, zaśpiewaj mi jeszcze
przy moim samotnym łożu śmierci...

Jak widać, wiersz biały. Wydaje mi się, iż jest przewlekany jakąś białą nicią melancholii, smutku i pożegnania...
I, skoro tak bardzo zapadła Wam do serca moja Jaskółka (co mnie po prostu wzrusza, kochane), to teraz zapoznajcie się z panem Słowikiem. Smile

Gość

Ten wiersz... wzbudza we mnie uczucie takiej melancholii... Ale po raz kolejny czegoś mi brakuje, by ten wiersz dorównał "Jaskółce".
Co mogę jeszcze tutaj skomentować?
Ostatnia zwrotka była najpiękniejsza. Mogę ją sobie powiesić nad biurkiem? Oczywiście z autorem. ^^ Ach, "Jaskółkę" też bym mogła? *robi słodkie oczka*
Weny, kochana. ;*

Reilane · Gość

Nie wiem, czego brakuje, staram za każdym razem chwycić coś nowego, inną formę śmierci (jak zauważyłam, jest głównym tematem mojej poezji... ;P) i pewnie to sprawia inne wrażenie w każdym tekście.
Ach, Nikuś, będę dumna jeśli moje fragmenty będą wisiały u Ciebie w pokoju ! ;*